Biliniz ki sizlere ba's oldum ayna diye;
Aksettirdiğim Nûr'du, hepinize atiyye.
Hamd-ü şükran eyledi zâtın gören vechimde;
Nefsin temâşâ eden ikrâh etti o demde!
Bu azîm bir mekr idi ki fakîre ta'n eden1 ,Zem' ederdi2 nefsine, aslında, hiç bilmeden!
Fakîre düşen ise büyük sabır, merhamet;
Bütün nefsânî hisler etmiş olsa da kāmet3.
Müsebbibe bakarak sebebi görmeyen er
Korkunun tesirinde kalmadan sebât eder;
Ve hüzünden âzâde, her hâliyle sabreden
Salât-ı dâimdedir; ve, onu Hak'dır güden!
