Bâzı Mürşid göçerken bilinmez kimdir Vâris;
İştihayı kabartır vefat ve birkaç hâris1.
İlim, iz'an2 yoksunu ordan oraya koşar;Vârisse atı alır, Üsküdarı da aşar.
Gerçek Vâris bırakmaz ihvânı muallâkda;
Liyâkatsız hulefâ çözüm arar talâkda3.
Ateş böceği gibi Nûr'a yönelir ihvân.
Feyiz Vâris'den gelir; başkasınınki yavan.
İsyân ve gıybet basar idrâksiz hulefâyı;
Nefisleri de bulur kıylukālde sefâyı.
Fındık kurdu misâli, bu minnâcık dünyâsı,
İz'ansız halîfenin olur artık rûyâsı.
Dışındaki her şeyi reddederek bahilce4,Bu ufacık mahbese kilitlenir câhilce.
Vehme mağlub düşerek terkedince edebi;
Mürîdânı da olur tıpkı kendisi gibi.
Tarîki mahzâ zikir sayanın sonu budur;
İlimden nasîbsizin nefsi mutlak kudurur.
